ای خدایم

درد من را بگذارید به شیداییخویش ساغرم را بگذارید به اغوایی خویشچه هراسی ست مرا درد دمادم بدهند؟خو گرفته به غمم صرف شکیبایی خویش عشق فرموده که رسوای جهانی بشومحال من را بسپارید به رسوایی خویش همچو فواره که در اوج بیفتد ز غروردر سقوطم ز نفس های تماشایی خویشمن همان خشت فرو ریخته از زلزله امکه دگر نیست در اندیشه ی برپایی خویش ای خدایم...

نه روزمان سپید است ونه شب مان سیاه ...ذهن ما آواره ای" شب در کجا"ستکه نمی داند،بر کدام دردخویش مویه کند ...ما درختیم ...درخت ...که ایستادنسرنوشت ماست،با پایی در خاک ودستانی با رویشبی شمار ِجوانه هاپناهگاه پرندگان ِهراسانی که ازیکدیگر گریزانند ...گاهیبه ریشه هابه تن تبدار درختبه برگ و باراین خاک وبه پرندگانهراسان ِ جنگل،اندیشیده ایدگاهی کنار رنجدرخت نشسته اید؟ ای خدایم...